Altın Varaklı Stonware Dekoratif Tabak TBK09

          Soğuk bir kış akşamıydı. Fareler, insanların terk ettiği bir tahıl ambarının kuytu köşesinde gizlice toplanmışlardı. Hepsinin gözlerinde aynı korku, dudaklarında aynı şikayet vardı: O kedi. Beyaz patileriyle sessiz adımlar atan, gözleri karanlıkta iki zehirli yeşil nokta gibi parlayan o acımasız avcı, nüfuslarını teker teker eritiyordu. Artık bir şey yapmalıydılar.

          Topluluğun en cesuru olan gri fare öne atıldı:
          "Bir tuzak kurup onu öldürelim!"
          Ancak dişleri tir tir titreyen yaşlı bir fare itiraz etti:
          "Daha geçen hafta komşu koloniden iki fare denedi bunu… Kedi, tuzaktaki peyniri almadan onları yakaladı."

          Bu kez uzun bıyıklı bir bilge fare önerdi:
          "O zaman ambarı terk edip nehir kenarına göç edelim!"
          Genç bir dişi fare hıçkırarak araya girdi:
          "Oralarda da baykuşlar var! En azından bu kedinin sesini duyunca saklanabiliyoruz."

          Derken, sırtında bir yara izi taşıyan genç bir fare ayağa kalktı. Sesi, umutsuzluğun ortasında bir çakmak çakımı gibi çıktı:
          "Peki ya kedinin boynuna bir çan asarsak? Artık nerede olduğunu hep bileceğiz!"

          Topluluk bir anda coşkuyla sarıldı bu fikre. Minik patiler yere vuruluyor, sevinç çığlıkları duvarlarda yankılanıyordu. Zafer nihayet yakındı!

          Tam o sırada, toplantının en arkasında, tüyleri ağarmış bir fare gölgelerden çıktı. Yılların yorgunluğu sırtında, bilgeliği ise gözlerinin derinliğindeydi. Alkışlar yavaş yavaş kesildi. Yaşlı fare, gençlere şöyle bir baktı ve yavaşça konuştu:
          "Bu plan gerçekten dahice… Tek bir sorun var: Aramızdan hangimiz, o korkunç kedinin boynuna o çanı asacak?"

          Bir anda ambarı ölü bir sessizlik kapladı. Rüzgar bile dışarıdaki kuru dallara vurmayı unutmuştu. O geceden sonra fareler, kedinin çanını asmayı hiç denemediler. Çünkü bazı parlak fikirler, cesaretle buluşmadıkça sadece bir hayalden ibarettir.