Atlı Vazo Dekoratif Biblo PES05

         Vaktiyle, uçsuz bucaksız bir memlekete hükmeden yaşlı bir padişah, tahtını bırakma vaktinin geldiğine karar verdi. Üç oğlu vardı: en büyük oğlu Halil, güçlü ama aceleci; ortanca oğlu Ercan, kurnaz ve hırslı; küçük oğlu Yusuf, sakin ve düşünceli.

         Padişah, oğullarını sınamak için alışılmadık bir yarış düzenlemeye karar verdi. Sarayın divanında, vezirler ve halkın huzurunda oğullarını çağırdı ve şöyle dedi:
         “Tahtımı, atı yarışı en son bitiren oğluma bırakacağım. Her biriniz en iyi atınızı alın, ovadaki yarış yolunda koşun. Ama unutmayın, en yavaş giden padişah olacak.”

         Oğullar, şaşkınlıkla birbirine baktı. Normalde at yarışları hız için yapılırken, bu kez en yavaş olan kazanacaktı. Sarayın ahırından en iyi atlarını seçtiler ve ovadaki geniş yarış yoluna geldiler.

         Halk, merakla bu tuhaf sınavı izlemek için yolun kenarlarına dizildi. Yarış başladığında, garip bir manzara ortaya çıktı.

         Halil, atını neredeyse durdurmuş, yularından çekerek adım adım ilerliyordu. Ercan, kurnazca atına ters binmiş, hayvanı şaşırtarak yavaşlatmaya çalışıyordu. Yusuf ise atını usulca sürüyor, ama gözleri dalgın, sanki bir şeyler düşünüyordu.

         Saatler geçti, güneş batıya kaydı. Atlar neredeyse hareket etmiyordu; Halil’in atı ot yemeye başlamış, Ercan’ın atı huysuzlanıyordu. Seyirciler, bu gülünç manzaraya kahkahalarla gülüyordu. Ancak oğullar, tahtı kazanma hırsıyla, birbirlerini kolluyor, kimin daha yavaş gittiğini hesaplıyordu. Gün batarken, hiçbiri yolun yarısına bile ulaşamamıştı. Padişah, sabırla bekliyor, vezirler fısıldaşarak sonucu merak ediyordu.

         O sırada Yusuf, atından indi ve kardeşlerine yaklaştı. “Bu böyle olmaz,” dedi. “Bir çözüm bulalım.” Halil ve Ercan, önce şüpheyle baktı, ama yorgunluktan pes etmişlerdi.

         Yusuf önerdi: “Atlarımızı değiştirelim. Ben senin atına bineyim, sen benimkine, sen de onun atına.” Kardeşler, önce anlamadı, ama sonra gözleri parladı. Hemen atları değiştirdiler: Halil, Ercan’ın atına; Ercan, Yusuf’un atına; Yusuf, Halil’in atına bindi.

         Aniden, oğullar atlarını dörtnala sürmeye başladı! Halk, şaşkınlıkla bağırıyordu. Artık kimse yavaş gitmiyordu, çünkü her biri kendi atının en son gelmesini istiyordu. Kendi atları başka birinin kontrolündeyken, ellerindeki atı olabildiğince hızlı koşturuyorlardı. Yarış, çılgın bir hıza dönüştü. Sonunda, Yusuf’un atı (Ercan’ın bindiği) sonuncu geldi. Padişah, gülümseyerek Yusuf’u tahta seçti.

         Vezirler, “Neden Yusuf?” diye sorunca, padişah yanıtladı:
         “Bu yarış, sadece sabrı değil, zekayı da ölçtü. Yusuf, hırsın tuzağından kurtulup çözümü buldu. Atları değiştirerek, herkesin kendi atını yavaşlatma çabasını tersine çevirdi. Gerçek bir lider, problemi çözer ve herkesi ileri taşır.”